Update komt eraan!

Ik ga heel binnenkort weer verder met dit log, want en chronische depressie blijft tenslotte een chronische depressie. :) Er is weer veel te schrijven en ik voel ook dat ik het nodig heb.

Hoe mijn huiswerk in mijn schoot geworpen werd...

Ik voel me nergens lelijker, dikker, walgelijker en ongezelliger dan bij mijn eigen familie.
Dit is trouwens mijn probleem en niet dat van mijn familie. Hoe lomp ze ook tijdens het eten kunnen vragen hoe het met het lijnen gaat, het blijft mijn probleem; ik betrek alles gewoon teveel op mezelf. (en ja, ik heb héél veel overgewicht, maar dat is een probleem dat ik op een ander moment ga aanpakken)

Maar ik zag dus enorm tegen tweede kerstdag op, want we zouden gaan brunchen en ik durf dus niet goed meer te eten en te snoepen in het bijzijn van mijn hele familie. Ik durf het wel, maar ik voel me dan absoluut niet lekker.
Ik heb het tijdens mijn vorige afspraak met de therapeute over dit gehad en toen maar besloten dat ik dan maar heel goed moest ontbijten, zodat ik tijdens de brunch niet zo'n trek zou hebben. ;-) Ik had zelf ook besloten om er niet teveel tegen op te zien, want dan lijkt het probleem veel groter, en er gewoon voor te gaan. Ik zou wel zien waar het schip strandde.

Nou, dat schip strandde hoor, maar op een totaal andere manier dan ik dacht.
Ik zat aan tafel en vertelde wat aan mijn vader. Iets over Kind en een radio. Ik legde nog uit wat voor radio ik precies bedoelde en hij knikte nog dat hij het begreep. Toen kwam mijn schoonzusje bij ons staan en die vroeg iets over de computer. Mijn vader reageerde daar onmiddellijk op en voor ik verbaasd kon kijken over het feit dat hij niet (meer) naar mij luisterde, was hij ineens weg. Ik zat naar een lege stoel te kijken...

Nu heb ik al eerder 'geklaagd' dat ik het gevoel had dat er zo slecht naar elkaar geluisterd werd en dat ik zo vaak werd onderbroken als ik zat te praten. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niet interessant genoeg ben om naar te luisteren of zo. Maar degenen aan wie ik dat vertelde, ontkenden dat en vonden dat ik overdreef.
Sorry, maar als mijn eigen vader zo'n lompe actie uitvoert, kan ik dat voor mezelf alleen maar als bevestiging zien. Ik accepteer geen verontschuldigingen meer over verstrooidheid, 'je weet toch hoe pappa is?' en meer van dat soor uitspraken. Ik kan dat niet meer. Ik moet echt een andere manier vinden om hiermee om te gaan, want ik besef wel dat de verandering uit mij moet komen. Ik kan niet verwachten dat anderen voor mij veranderen. Toch?

Ik moest voor de CGT weer een G-schema maken voor de volgende keer en ik denk dat ik met deze situatie al een heel eind kom.

Gebeurtenis:
Ik zit een verhaal aan mijn vader te vertellen en bij een onderbreking door mijn schoonzusje staat hij op en loopt hij weg, zonder tegen mij iets te zeggen om haar te gaan helpen.

Gedachte:
Wat krijgen we nou zeg? Ben ik niet interessant genoeg om naar te luisteren? Zat ik al in het luchtledige te praten? Heb je me überhaupt wel gehoord?

Gevoel:
Verbaasd, boos, verdrietig.

Gedrag:
Mijn verbaasdheid uitspreken tegen Man. Een paar keer flink slikken. Even naar de wc om de tranen (van boosheid, van verdriet?) te laten lopen en wat rustiger te worden.

Waarom ik tegen hem niks gezegd heb? Omdat dat geen zin heeft. Hij zou verbaasd vragen of ik echt tegen hem had zitten praten en of hij echt midden in een zin weg was gelopen en daarna zijn schouders ophalen. Ik denk niet dat ik hiervoor een excuus zou krijgen. Ik ken mijn vader tenslotte al heel wat jaartjes...

Bij de mensen van wie je het meest houdt, ben je het kwetsbaarst hè? Dat is wel weer eens bewezen...

G-schema's en teleurstellingen

Er zijn van die dagen dat het allemaal heel anders loopt dan je verwacht had en dat valt soms helemaal niet mee.

Vanmorgen had ik een intake gesprek voor cognitieve gedragstraining (CTG). Er was mij verteld dat het uiteindelijk groepstherapie zou worden en daar had ik echt helemaal geen zin in. Ik heb 5/6 jaar geleden in twee groepen gezeten en ben daar beide keren met ruzie weggegaan. Niet dat ik wegging om die ruzies; het was een samenloop van omstandigheden, maar die ruzies hebben wel de toon gezet. Ik heb er nu absoluut geen behoefte meer aan om mijn cognitieve stoornissen met anderen te delen en ik wil die van anderen al helemaal niet horen als ik zelf met therapie bezig ben. Nee, geef mij die drie kwartier maar lekker helemaal voor mezelf.
Vanmorgen bleek tijdens het gesprek dat het helemaal niet per se hoeft en dat persoonlijke therapie ook mogelijk is, maar dat we eerst gaan kijken hoe het (ik) zich ontwikkeld. Voorlopig dus een keer per week en later een keer in de twee weken.

Nadat dat onderwerp was afgesloten gingen we het aloude G-schema* maken. Het schema wat destijds mijn manier van denken en mijn manier van in het leven veranderde. Toentertijd ging het na een poos oefenen automatisch en had ik de CTG niet meer nodig. Een poosje terug (zo ongeveer aan het begin van dit weblog) merkte ik dat ik dit schema niet meer kon toepassen en dat ik me daardoor erg in de war voelde. Een beetje als een ongeleid projectiel wat ook nog een sociaal onaangepast was...
In de afgelopen maanden is dit een heel stuk beter geworden, maar vanmorgen bij het invullen van het schema op echt papier, met een echte pen, had ik er toch wat moeite mee. Ik heb dus ook de opdracht mee gekregen om komende week in ieder geval een gebeurtenis op papier te zetten. Dan werken we die volgende week uit.

En toen kwam ik thuis en ontdekte ik dat Kind de waterpokken heeft. Dat betekent dat er een aantal geplande dingen niet door kunnen gaan en dat vind ik dus HEEL erg (ik had me er enorm op verheugd). En buiten dat ik het voor mezelf heel erg vind, vul ik ook maar even voor de anderen in dat ze heel erg teleurgesteld in me zijn en me een slechte vriendin vinden. En dan schaam ik me en heb erg de behoefte om me terug te trekken zodat ik niemand meer kan teleurstellen behalve mezelf. En ach, dat doe ik mijn hele leven al, dus ik ben er wel aan gewend.

Laat ik dat maar eens gebruiken voor een G-schema, misschien leer ik er nog wat van...

* (voorbeeld is gepikt van internet, dus niet een voor mij bestaande situatie)
-Gebeurtenis: welke situatie heeft de problemen uitgelokt en ligt eraan ten grondslag? Bijvoorbeeld: 'Ik ben na een reorganisatie op het werk ontslagen.'

-Gedachte: hoe interpreteer je de problemen? Op basis van welke irrationele, negatieve gedachten doe je dat? Bijvoorbeeld: 'Ik ben een loser', 'Hoe kan mij dat nou overkomen?', 'Ze hebben mijn leven verwoest.'

-Gevoel: wat zijn de emotionele en lichamelijke reacties die erop volgen? Bijvoorbeeld: 'Ik voel me door iedereen verlaten', 'Ik kan thuis niets meer hebben', 'Ik ben bang.'

-Gedrag: tot welk gedrag leidt dit? Bijvoorbeeld: 'Ik ben gaan drinken.'

Een uitleg

Goed, misschien lijkt mijn vorige logje wat abrupt en kort door de bocht, maar het is wel iets waar ik al langer over nadenk.
Ik weet van mezelf dat als ik me erg depressief voel ik alleen over dat wil praten. Die gevoelens overheersen dan heel erg en andere dingen verschuiven naar de achtergrond. Buiten dat ik me dan niet gezellig voel en me daardoor ook terug trek, merk en weet ik dat het voor mijn omgeving ook erg moeilijk is om het allemaal steeds maar weer aan te horen en mij zo te zien. Op het moment dat ik het diepst zit, zeg maar, dan heb ik dat besef niet, dat komt als ik me weer beter ga voelen. Dan vraag ik me af wat ik de mensen om me heen heb aan gedaan en praat ik er niet meer over.

Dit hele gebeuren komt ook omdat ik aan het begin van dit jaar een enorme strubbeling met mijn familie heb gehad. Een heel ingewikkeld verhaal waarin een heleboel dingen zijn gebeurd en gezegd, maar waarin een punt centraal stond: ik interesseerde me niet voor de anderen en kon alleen nog maar over mezelf en over Kind praten.
Toen ik een poosje terug mijn moeder aan de telefoon had zei ze weer dat ik niet geinteresseerd was in hun/in anderen maar dat dat niet gaf omdat ik nu eenmaal met mezelf bezig was. Ik vond dat heel eg om te horen, omdat ik heel bewust mijn best doe om geinteresseerd te zijn. Ik probeer het niet alleen, ik ben het ook! Mijn moeder was net geopereerd en ik had heus wel gebeld, maar zij lag te slapen en mijn vader nam op. Ik weet niet of dat het was, of dat ik haar misschien wel vergeten ben een succesberichtje te sturen voor ze geopereerd moest worden?

Ik weet soms echt niet meer aan welke eisen ik moet voldoen. Wat zijn de eisen om een goede dochter, zus, vriendin te zijn? Ik heb de afgelopen jaren al zoveel commentaar gehad op mijn gedrag (van niet geïnteresseerd, tot overenthousiast en ook nog te negatief), dat ik nu echt niet meer weet wat wel goed is, wat ik wel goed doe.
En dan houdt het voor mij gewoon op en ben ik er klaar mee.
Het besluit is dus niet door een enkel incident genomen, maar door iets wat zich steeds hoger opstapelde. Zo hoog dat ik er nu eenvoudig niet meer mee om kan gaan. Het ligt allemaal buiten mijn bereik.

Ik kan mijn ei verder wel kwijt op andere plekken, het is dus niet zo dat ik me in mezelf terug trek.
Ik ben gewoon bitter door dit soort situaties en bang dat ik anderen verveel.

Nou ja, ik ga nog een cursus zelfbeeld doen, dus misschien dat dat helpt en het toch niet aan mij ligt. Dat gevoel ik nu namelijk wel.

Dag!

Ik wil een heleboel schrijven, maar ik heb zo het idee dat het niemand ook maar iets interesseert, dus ik doe het niet meer. Ik jaag iedereen alleen maar weg.

Ziek

Het blijft lang stil hier,maar dat is niet omdat ik weer in een dip ben geraakt hoor! Nee, ik ben heel normaal, net zoals velen met mij, hartstikke ziek (geweest).
Vandaag is de eerste echte dag dat ik me serieus wat beter voel, maar ik heb een paar ellendige dagen gehad, pfff...
De nacht van maandag op dinsdag was heel heftig, want toen heb ik een hypo(glycemie) gehad. Voor degenen die niet weten wat dat is: een hele, hele lage bloedsuiker. Zo laag dat je weg valt.
Ik had de dag ervoor bijna niets gegeten, dus dat was nogal dom van mij. 's Nachts werd ik duizelig wakker en besefte me meteen dat ik suiker nodig had. Ik ben nog opgestaan en het volgende wat ik weet is dat ik op de grond lag en dat Man me probeerde bij te brengen.
Het was allemaal behoorlijk heftig en ik geloof dat iedereen er gisteren de hele dag nog last van heeft gehad, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen.
En nu eet ik heel braaf mijn eten op, ook al heb ik geen trek en smaakt het me helemaal niet. :)

Maar goed, ik hang dus al een dag of vier in bed, iets wat helemaal niks voor mij is, maar ik heb nu wel de rust.

Oh ja, over het gesprek van vorige week, ik kom er later nog wat uitgebreider op terug, ik ga een cursus zelfbeeld doen en cognitieve gedragstraining.

Hoe nu

Afgelopen vrijdag heb ik de laatste keer lichttherapie gehad en daarna heb ik er eigenlijk geen last meer van gehad. Ik heb wel een paar keer 's middags mijn ogen dicht gedaan, wat eigenlijk niet mag, maar ik kon ze echt niet meer open houden. Steeds maar heel even om de rest van de dag toch maar door te kunnen komen. Nou ja, al had ik mijn best gedaan, dan was het toch niet gelukt, want ik viel gewoon zittend op de bank in slaap. Ach, dat kwartiertje/half uurtje...

Zondag werden Kind en ik ziek. Zij had flink hoge koorts en ik was/ben snipverkouden, maar allebei flink beroerd. We hebben zo'n beetje in de woonkamer op bed gebivakkeerd en daardoor ook overdag wat geslapen. Wonder boven wonder heb ik nog steeds mijn ritme; ga 's avonds op tijd slapen en ben ook 's morgens op tijd wakker. Daar ben ik best trots op, ook al doet mijn lichaam dat helemaal uit zichzelf.

Met het lijf gaat het goed, met het hoofd even wat minder. Ik voel me nu alleen zo beroerd van de verkoudheid dat ik nu geen zin heb om er over te schrijven. Vanmiddag heb ik een afspraak bij de therapeute en daarna zal ik wel weer wat op papier zetten.